Authority

Wat is dit voor een land, waar ik

vermoeid na eindeloos geworstel met de woeste zee

mijzelf nu tref; ik heb ten einde raad

mij aan het wrakhout vastgeklampt

en aan de stroom mij toevertrouwd.

De situaties waar ik in verkeer,

zij leiden mij, hoewel ik niet

mij aan hun overlever, want ik kan

me niet verzetten tegen wat onvermijdelijk is.

Maar ik ben bereid de onvermijd'lijkheid

van sommige gegevens te aanvaarden

en een van die gegevens is voor mij: de natuur.

Ik kan de stormen die zij stuurt niet bevechten,

laat staan hen overwinnen, maar ik kan mij wel

los uit hun klauwen worstelen, naar een veilige

haven, zoals dit vredige strand. Nu zal ik mij

dan naar een stad of dorp of boerderij

begeven om te vragen waar ik ben beland.

O!

Vrees niet, lief meisje, ik heb slechts

de zee bevochten en haar overwonnen, daarom zijn

mijn kleren zo gescheurd, en ben ik moe

en nat en hongerig; met mijn laatste krachten

begaf ik mij op weg naar stad of dorp of huis

verlangend naar gastvrijheid, een maaltijd en een bed.

Ook zou ik willen weten in welk land ik ben.

Mijn vader heeft mij, vreemdeling,

verboden om met mannen zoals u

te praten, en ik vrees zijn toorn,

hij is mijn ouder en gebieder.

Er is niets

dat ik van jou wil, dan vernemen

waar ik me nu bevind. Maar als je vader

jou verbiedt met mij te praten, laat ons dan

ons naar zijn huis begeven, zodat ik hem

die vraag kan stellen.

Goed.

Hoe gaat het met de ongelukkige die met mij meegekomen is naar dit huis?

Hij heeft gegeten, niet veel maar toch genoeg,

zo zei hij, en nu heeft hij zich

te ruste begeven, en slaapt nu reeds vele uren.

Maar jij, mijn dochter, had toch beter moeten weten

dan zomaar de eerste de beste man naast je

te laten lopen met je mee naar huis. Dat is gevaarlijk

zeker voor jou, gezien de leeftijd die je hebt.

Hoe licht had hij zich niet op je kunnen

storten, om je oneer aan te doen. Ik ben je

vader, en ik heb je dat verboden, maar ik zal

je niet straffen, omdat je een meisje bent.

Heb ik verkeerd gehandeld? 1k dacht juist, het is goed

een mens in nood te helpen.

Ik heb het je verboden; en hoe licht is het een jonge knaap

die zich vermomd heeft om jou te verleiden.

Nee, zeg nu niets, ik zie het in je ogen,

het is hem al gelukt, je denkt dat je verdedigt

waarom je zo gehandeld hebt, maar in werk'lijkheid

wil je jezelf laten geloven dat wat ik nu zeg

niet waar is. Als hij ontwaakt

zal ik hem zeggen dat hij gaan moet.

Het is niet waar! Ik heb gehandeld

zoals mij dat geleerd is: dat je de plicht hebt

om medemensen die in nood verkeren bij te staan.

Hij heeft toch geen enkele moeite gedaan

mij in te palmen door zijn charmes- of juist wel

door dat juist niet te doen? Hij leek mij niet

een man die uit was op het roven van mijn eer,

maar een die waarlijk uitgeput was van een zware strijd.

Mijn vader heeft dus ongelijk.- Mijn vader, ongelijk?

Mijn ouder en gebieder, ongelijk? Heb ik

de moed hem te verdenken van een fout?

Ja, dat heb ik. Maar dan ben ik

al die jaren opgevoed door een, die niet feilloos was.

Wie zegt dat hij aan mij

het goede dan geleerd heeft? En wie zegt dat ik

hem dan nog langer moet gehoorzamen? En wie zegt-

Wat zeg ik? Wat doe ik? Ik ben ongehoorzaam.

Hij is mijn vader, ik zijn dochter, hij is toch

degene die het weet, ik ben nog jong, ik moet nog leren

en hij kan het mij laten zien- maar nu heb ik ontdekt

dat hij ook fouten maakt. Dus waarom zou ik

nog langer naar hem luisteren? 1k loop weg.

De man die ik hier bracht,

moet mij maar verder brengen, en ik hoop

dat hij geen fouten maken zal.

Gastvrijheid, ach, ik ben een vreemde.

Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat hij mij

zodra ik bijgekomen was van mijn vermoeienissen

de deur gewezen heeft. Wie weet wie ik ben

behalve een die hij niet kent en daarom ook niet kennen wil.

Ik weet ook niet wie u bent, maar wil u daarom

juist wel leren kennen. 1k heb mijn vader

verlaten en ben u achterna gegaan, want hij

heeft mijn vertrouwen beschaamd. Hij was

degene die mij moest leren, maar hij leerde mij

slechts hem te gehoorzamen. Toen ik dat niet deed,

gehoorzamend aan een regel van fatsoen: een mens

te helpen die in nood verkeert, was het niet goed.

Dus ben ik weggegaan. Ik wil zelf kiezen

wie ik gehoorzaam en tot waar. Die zal dat zelf

zo van mij moeten aanvaarden, anders zal ik

weer een ander zoeken tot ik hem gevonden heb

die zal voldoen aan wat ik van

een leermeester verlang.

Ik vind het best

dat je me vergezelt, me leren kennen

en van me leren wilt. Ik vraag je niet

mij onvoorwaard'lijk te gehoorzamen. Wij

reizen nu samen, en zijn allebei

even belangrijk. Misschien dat ik

wat meer ervaring in het reizen heb dan jij

en in zelfstandig zijn, maar daardoor voel ik mij

niet ook als mens de betere, de wijzere van jou.

1k ben jouw heer en meester niet, ik wil

dat ook niet zijn, wat jij denkt

van mij te kunnen leren, dat zal ik proberen

jou te laten zien, te leren kunnen.

Jou gebieden zal ik niet, ook niet als je dat

van me eisen zou, omdat je vindt dat ik

toch beter ben dan jij, want dat ben ik niet.

Dus u ziet, sire, dat heersen ontzettend veel met *niet* heersen te maken heeft.

Ik heb eens ergens gelezen dat "om te kunnen spreken moet men kunnen zwijgen".

: Ja, dat is het precies. Maar tot nu toe hebben we het gehad over de aktieve kant van de zaak hè het zelf de heerser zijn. Kunt u nou uit het spel ook iets over het beheerst worden halen?

Nou, het meisje kiest heel duidelijk voor door wie ze beheerst wil worden en hoe.

Je moet zelf kiezen of je mensen of situaties die zich als autoriteit, als heerser aan je voordoen, of je ze als zodanig ook wilt aanvaarden, en hoever je daarin wilt gaan.

Ik vind dat als je over heersers praat dan je daar dan geen situaties onder moet laten vallen. Hoe kunnen situaties of gebeurtenissen nou autoriteit zijn? Die dingen gebeuren gewoon. Volgens mij moet je dat omstandigheden noemen en onderscheiden van autoriteiten.

Wat denkt u dan dat autoriteiten zijn?

Autoriteiten zijn volgens mij mensen of groepen van mensen die in een relatie staan tot andere mensen of groepen van mensen en in die relatie voor een autoriteitenrol kiezen.

Maar neem nou jouzelf. Jij hebt toch ook niet kunnen kiezen of je de autoriteit was die je zou zijn? Je was de prins en later de koning, klaar uit.

Ik had troonsafstand kunnen doen.

Dan was je nog altijd beschouwd als een zoon van de koning, ook een autoriteit. Je bent als autoriteit geboren.

Maar dat ligt dan weer aan de manier waarop de mensen tegen mij aankijken. Kijk, ik kan kiezen voor een autoritaire rol, maar ik kan hem ook opgedrongen krijgen. Het is niet helemaal m'n eigen keuze, en misschien ook niet helemaal m'n eigen verantwoordelijkheid hoewel ik het natuurlijk wel weer zelf in de hand heb of ik die autoritaire rol die me opgedrongen word aanvaard. Ik zou ook kunnen doen als Saul, die wou ook geen koning zijn al wilden de andere Israelieten dat wel. Het is dan maar de vraag hoe suksesvol je het volhoudt. Hem bijvoorbeeld is het niet gelukt. Maar als je het wel wilt is er natuurlijk niets aan de hand, dan word je het gewoon.

En als je het nou wel wilt en je toekomstige onderdanen willen het niet?

Dan moet je ook hard je best doen, nu om het wel te worden. Laten zien dat je geschikt bent, of geweld gebruiken. Dat zal je trouwens ook moeten als zoiets ale een soort geschiktheidstest wordt beschouwd door je toekomstige onderdanen.

Goed. Hebben we nou het begrip autoriteit wat duidelijker voor ogen?