Geknipt Proza 1978
liefde is wat ik krijgen wil
maar als ik het niet krijg
dan neem ik het niet
liefde is wat ik geven wil
maar wie neemt dat
van me aan
zeg alsjeblieft wat
ja of nee
als alles van je afglijdt
heb je niets meer
om je zorgen over te maken
heb je niets meer
als je altijd verliest
huil je niet meer
omdat je verloren hebt
als je weer eens verloren hebt
huil je omdat je wel zou willen
dat je erom huilen kon
maar waarom zou je erom huilen
als je niemand hebt
als je altijd verilest
...maar zolang ik niets
bijzonders heb
te vertellen heb,
hoef je niets meer
van me te verwachten
voor ik je kende
was liefde voor mij flauwe rijmpjes over jongens en meisjes
maar nu
wat heeft liefde nog met poezie te maken?
wat heeft poezie met liefde te maken?
pathetisch geleuter
is dat nou liefde?
vicieuze cirkel
ga toch naar huis, of zoiets
zou ik wel steeds willen zeggen
want wat heeft het in godsnaam voor zin
maar dan ...
blijf, of zoiets
zou ik wel steeds willen zeggen
want wat is er in godsnaam voor goeds aan
maar dan ...
ik zeg maar niks
veelbetekenend?
zelfs als ik niks zeg
blijkt het nietszeggend.
analyse 2
ik heb zorg nodig
daar kwam ik heel vroeger beneden voor
mag ik een nachtzoen
daar heb ik een keer een meisje om gevraagd
misschien benader ik keer op keer
de verkeerde personen
als ouders uit zijn op hun eigen gemak
moeten ze geen kinderen nemen
als vrouwen uit zijn op poen en zekerheid
moeten ze niet bij mij zijn
ik vraag niet meer om de liefde die ik
zou willen ontvangen
want bij wie zou ik moeten zijn
verliefd worden
is voor mij denken zo iemand te vinden
ik ben al lang niet meer verliefd geweest
vlak voor de opvoeringen van ons toneelstuk kreeg ik te horen dat ik was afgewezen voor de toneelschool
op de avond van de voorpremiere
was ik nogal nerveus
maar spoedig ging dat over
ik hoefde tenslotte alleen maar te zeggen
einde
op de avond van de premiere
bleek de hoofdrolspeler ziek
dus ik met de tekst in de hand het toneel op
en toen hij/ik aan de beurt was
zei ik einde
toen ging ik af
nog steeds melancholiek door de afwijzing van de toneelschool
het begin van de voorstelling
betekende voor mij
het einde van een carriere
het einde van de voorstelling
betekende voor mij
het begin van een nieuwe
terugkijkend denk ik
toen onze mop een mopje was
was-ie aardig om te zien
en aardig bovendien
pak me dan
als je kan
zegt die goeie ouwe tijd
en je wilt wel
maar je kan niet
want die tijd is voorbij
goh
was het maar zoals het toen was
denk je maar je weet dat dat niet kan
het gevoel dat je toen had
was aan z'n tijd gebonden
en aan jouw leeftijd
ik weet niet meer wat ik hier worden wou...
ik kan me niet concentreren
dus ik kan niet onthouden
wat ik wil zeggen door meer dan alleen zeggen
dus blijf ik maar schrijven tot
het mijn baan
geworden is om te zeggen en te laten zien
niet in de bek kijken!
het leven is
een gegeven paard
een gave die
je niet verwerpen kan
je moet wel
doorgaan
kiezen
kun je alleen
ten koste van jezelf
dankzij
de donkerzwarte hemel
kan een ster
stralend stralen
ik kan mijzelf
zo makkelijk opzij zetten
tot het bittere eind
dat tegenwoordig
gelukkig steeds eerder komt
kent u Nijhoff?
Een vriend gaf me een dichtbundel van deze man cadeau
dat het rijmt
schijnt de basis van ons leven hier te zijn
dat het loopt
op versvoeten in beeldspraak geschoeid
door levenservaringen gegroeid
in de vorm van een eeuwig refrein:
dat het leven zich laat leren uit woorden
in vormen gegoten van zinnen vol schoonheid
van zalig gestoorde, uit mijm'ren geboren
in schema gezette, bijzonder gemaakte gewoonheid
wonderlijk noemt men dat
meesterlijk vindt men dat
maar het wordt overschat
vind ik
de waarheid is simpel genoeg
voor de straat en de kroeg
maar wij zien haar liever vertroebeld vervoegd
het dagelijks leven is ijdel genoeg
om zich de spiegel te verschaffen
die men zegt dat dichtkunst is
maar in de spiegel ziet de ijdeltuit
alleen zichzelf graag bevestigd
en niet wat hij mist
ijdelheid kortzichtigheid, zo is het leven
wat een water
zei de psychiater
met een diepe zucht
keek hij naar de lucht
en zag de reden
naar beneden
komen stromen
uitgezworven? zwerfkei
Mijn jongste zus die op wereldreis was kwam weer een poosje in Nederland wonen
uitgezworven? zwerfkei
en waar land je? in een rustig burgermans bestaan
ach, zo zijn we toch allemaal:
jij daar in de vreemde
jij daar met je gezin
jij daar met je computer en je platenverzameling
daar in je ...?
rol maar door, zwerfkei
vestig je hoop maar op jezelf en zwerf
dat wil je toch zo graag
van school naar studie
van niks naar school
van werk naar koor
van muziek naar ...?
vlieg je einde tegemoet, angst
zoek de zekerheid
of aanvaard je dolend bestaan
laat me dan gaan, wereld
waarheen maakt niet meer uit
alles
glipt me tussen de vingers vandaan
niets
waait me meer zomaar aan
het gaat zo langzaam en ik heb zo'n haast
en lijkt het es een keertje van
ha nu gaat het lukken
dan gebeurt er weer het een of ander waar ik niks aan kan doen
niks
kan ik er tegen doen
alles
is tevergeefe
ik zou het ook wel willen vergeten maar het is te laat
ik heb dit pad gekozen en nu moet ik verder gaan
elke dag komt dat verdomde zwaard een centimetertje lager te hangen
en er is niks dat je eraan kunt doen en niemand die je te hulp schiet
psalmist
en zo doet iedereen zijn best
om onzin neer te pennen
want Sinterklaas is weer in 't land
om iedereen te jennen
maar nee, zo ben ik niet, ik schrijf
niet over aardse zaken
ik heb met al die ongein niets
maar dan ook niets te maken
ik heb een taak in 't leven van
de opperheer gekregen
ik leg zijn woorden vast op schrift
en krijg daarvoor zijn zegen
de drang om dit te doen is gro-
ter dan mijn stil verlangen
een korenmaat of beddesprei
over mijn licht te hangen
ach kent gij soms een schoner werk
dan evangeliseren
dat Liefde uit den boze is
wilt gij toch niet beweren
nee broeder nee, te zorgen voor
de naaste is verheven
zijn zieleheil veilig te stel-
len geeft een zin aan 't leven
overpeinzing bij zes stukken hout
zaagt gij niet de planken die
men van dik hout gezaagd heeft
deden zij niet denken aan
wat ooit een gek gevraagd heeft:
of de wereld, mocht zij soms
in drie dagen vergaan
hem de eer vergunnen wou
het laatst te mogen gaan
want welke gek vraagt zoiets nou
aan een geschapen wereld
in plaats van aan een schepper die
antwoorden kan: "nou kerel
misschien kan ik het regelen
maar reken niet te vast op
de voorspraak die 'k in dezen doe
bij d'allerhoogste top
ik kan je slechts beloven da'k
m'n best voor je zal doen
maar 'k geef je even weinig kans
als bijvoorbeeld een kalkoen
gezaagd hout of gevraagde gunst
't verschil is niet zo groot
het een geeft planken
het ander de noodzaak tot bedanken
aan elkaar geregen klanken
maar het einde van alles blijft de dood.
jarenlang heb ik over de liefde geschreven
gedaan alsof ook ik daar last van had
ik was verliefd en zong dat mijn geliefde toe
nu ben ik verliefd en nu weet ik echt niet hoe
ik het neer moet pennen
de zwervende
ach in de verte zie ik de weiden lonken
hoor ik de koeien loeien bij het opgaan van de zon
eenzaam en verloren staat het ochtendgloren
tegen de hemel afgetekend als een groot decor
daar in 't verschiet waar aarde en lucht
elkaar omarmen als twee vrienden bij het afscheid
daar is mijn hart en dat van ieder ander
die altijd verder wil en nergens thuis is
zoals de waterlopen stromen naar de einder
de wandelpaden zich verliezen in het niets
zo loopt mijn leven zich verloren in de jaren
sinds ik gekozen heb voor een bestaan als dit
de wolken drijven traag voorbij
daar hoog boven de toppen van de bomen
de wereld draait te snel voor mij-
moet door mijn hang naar 't leven komen
de pest van de wereld
het is ons allen vaak gezegd
de wereld is een schouwtoneel
elk speelt zij rol en krijgt zijn deel
't klink mooi, maar ver van echt
de mens is van nature slecht
hij wil te graag hij wil te veel
kijkt van begeerte bijkans scheel
zo wordt het menszijn uitgelegd
maar waar de wereld door vergaat
is niet dat er geschreven staat
dat mensen zwak zijn en dat zij
niet kunnen leven dan onvrij
nee wat de pest is voor de wereld
zijn zij die ons die onzin leren
Stroringsdienst, met Visser
tussendoorbaantje bij de technische dienst van het VU-ziekenhuis
ik zit hier op mijn stek en wacht maar af
tot zusters komen lopen op een draf
om even tussendoor en nogal jachtig
snel op te bellen naar 4084
om mij te vertellen wat er loos is
en als ik pech heb en men boos is
krijg ik het op mijn brood maar ik zeg ho
de storingsdienst behandelt men niet zo
ik zal uw storing door gaan geven
dus wees gerust, hij wordt echt opgeheven
maar meestal doen ze niet zo opgefokt
en als ik dan om half vijf heb afgenokt
heb ik zo dertig storingen doorgegeven
en en passant dan ook nog even
gebabbeld met met wie er ook te praten viel
lekker relaxed dat is wel zo mijn stiel
dan kan ik tevreden naar huis toe gaan
en denk tot acht uur 's morgens niet meer aan
dat ik weer zit op mijn stek en wacht weer af
een kennis die het even moeilijk had
ik ben net een kameleon
niet huilen Nynke, alsjeblieft
de wens om weg te gaan
deze winter
met zijn donkere ochtenden elke dag
en zijn slapeloze nachten
deze winter
met zijn stil gekoesterde gevoelens
en zijn onvervulde verlangens
deze winter
met zijn rustige routine, die me afstompt
en z'n waardeloze weer
deze winter
met z'n Nynke, Rene, Marianne en Leo
en z'n eenzame uren
verlanglijstje
ik wil die wijze man zijn
die midden in het woud bij volle maan
onder de oude eik gezeten
z'n dagen slijt
waar iedereen die vragen heeft
terecht kan voor wijsheid en advies
ik wil die popster zijn
die midden op het podium in 't volle licht
met z'n gitaar op een kruk gezeten
z'n dagen slijt
waat alle interviewers van de wereld
terecht kunnen voor praten over hem en zijn muziek
ik wil die gek zijn
die midden op de heuvel
met z'n hoofd in de wolken gezeten
z'n dagen slijt
waar iedereen die het wil horen
terecht kan om zich bevestigd te zien in de onzin die hij uitkraamt
ik wil die god zijn
die midden in het universum
op z'n wolkje gezeten
z'n dagen slijt
waar iedereen die hem heeft leren kennen
terecht kan om hem te aanbidden
ik wil die mens zijn
die midden in de wereld
in zichzelf gezeten
zijn dagen slijt
waar alle wezens van de wereld
terecht kunnen om aan hem te zien dat hij de rust gevonden heeft
die hij nu ozo ontbeert
Rome zien en dan sterven!
riep de centurio voortdurend
wist hij veel dat Rome niet het middelpunt van de wereld was
ik wou dat ik wist wat ik wou zien voordat ik kon sterven
naar de maan gaan (niet lopen)
als ik kon leven op de maan
zou ik daar gaarne aan gaan staan
ver van alle ongerief
die troef is in de wereld
ik schreef een lange brief
aan ieder die mij lief is
om uit te leggen wat mij dreef
tot het aan boord gaan van de nieuwste
ruimteraket
met bestemming maan
dan sleet ik verder mijn leven
ver van alle ongerief
die troef is in de wereld
ver van alle problemen
die mij mijn kgeel vergstgikgen
alle doornenkronen die in mijn hoofdhuid prikken
en alle speren die in mijn zij
gestoken worden om te kijken of ik al murw ben
ja!
ik kom van het kruis af
ik laat die beker aan mijn neus voorbijgaan
ik stap eruit en ik ga leven op de maan
zou ik wel willen