Waar is onderwijs goed voor?

Waarom vallen we onze kinderen toch de hele tijd lastig met dingen die helemaal nog niet zo belangrijk voor ze zijn (school, kennis etc) terwijl we ze niet toe laten komen aan wat wel belangrijk voor ze is (leren hoe ze moeten/kunnen leven en mens zijn)?

Nog een blogpost op My Opera op 10 mei 2007

Ik heb m'n oudste dochter zien verpesten door het "normale" onderwijs, omdat ze ondanks alle goede bedoelingen gewoon geen oog hebben voor het feit dat elk kind een apart individu is (misschien is dat zelfs het fundamentele probleem van het gangbare klassikale onderwijs), en ik ben bang dat ik mijn jongste ten prooi zie vallen aan het zelfde verschijnsel.

Ik heb het gevoel dat er enorm veel verwacht wordt aan "standaard" gedrag van leerlingen - en hun ouders - in de zin van "op die leeftijd ben je groot genoeg om dit of dat te snappen zonder dat het uitgelegd wordt" of "op die leeftijd ben je zelfstandig genoeg en heb je lef genoeg om dit of dat te gaan ondernemen zonder dat het je gevraagd of mogelijk gemaakt wordt" zonder dat er afgecheckt wordt of dat ook werkelijk zo is. En als je het dan nog niet in je mars hebt om naar een ander dan je mentor toe te stappen om te vragen bij wie je een formulier moet inleveren of of het mogelijk is dat een termijn verlengd wordt waarbinnen je het een of ander voor elkaar had moeten krijgen - dan val je buiten de boot.

Er wordt heel veel van leerlingen gebruik gemaakt om informatie tussen de school en de ouders uit te wisselen zonder dat gecontroleerd wordt of dat eigenlijk wel een betrouwbare manier is - vroeger kregen we briefjes mee en werd ons op het hart gedrukt die vooral aan degene te geven voor wie ze bedoeld waren, tegenwoordig mogen ze dat zelf uitzoeken zonder dat gevraagd wordt of ze dat wel kunnen. Maar wie is er de dupe als er iets misgaat in deze communicatie, terwijl juist die persoon er het minst mee bezig is of en hoe belangrijk dat voor ze is?