episode 5 (5-1-80)

Het moment dat je klaarkomt is vaak ook het moment van volledige overgave. Ben je zo ongelukkig om op zo'n tijdstip samen te zijn met iemand die je vijandig gezind is dan kun je het verder wel haast vergeten. Dat ondervond ook Jan Puitert toen hij lag uit te hijgen in het boudoir van zijn geliefde, na een partijtje rollebollen met haar kamenier. Deze bleek namelijk niet in het minst gediend van de vrijheden die onze Jan zich meende te mogen permitteren. Niet dat ze aan de kant van zijn tegenstander de wrede tiran Gredorex IVa stond, maar verkrachten liet ze zich niet ongestraft. Profiterend van zijn machteloosheid en haar eigen kendo-training (een in die tijd oude vechtsport) werkte ze hem in een kast en sloot die zorgvuldig af. "Jouw handelwijze is al even afschuwelijk als die van de dictator," zei ze door de kastdeur tegen hem, "maar wees gerust, ik zal je niet verraden. Dat doe je zelf wel als je het benauwd krijgt.". Ze spoot voor het aangenaam verpozen nog een wolkje van Livia's lievelingsparfum door het sleutelgat en verliet het vertrek.

Jan Puitert lachte in zijn vuistje. Hij had immers een compleet arsenaal aan wapens bij zich! Deze kast was geen probleem voor hem! Dacht hij, tot hij zich realiseerde dat zijn kleren over een stoel buiten de kast hingen zodat hij er niet bij kon. Niet alleen kon hij moeilijk de kast uit, hij zou ook nog eens aanleiding geven tot een boel hilariteit en vernedring als hij ontdekt werd. En... als hij het niet slim zou weten te draaien op dat moment zou hij het bij zijn Livia voorgoed verbruid hebben en dan kon hij, ondanks zijn onovertrefbare aangeboren genialiteit, zijn guerilla tegen Gredorex IVa verder wel vergeten. Hij nam zich voor om zich bloedig op het wrede kamermeisje te wreken.

Hij had nu de keuze, wist hij, en ging een tukje doen. Het lag wel wat ongemakkelijk, maar nou ja. Altijd beter dan je best doen om ontdekt en te schande gemaakt te worden. De gebeurtenissen die voorafgingen in aanmerking genomen zou hij toch minstens een hele dag lang moeten kunnen slapen.

Ruw werd hij enkele uren later gewekt. Een barse sergeant van de paleiswacht, die blijkbaar nog nooit van het woord uitlachen gehoord had, had de geur van pafum die uit de kast kwam geroken en terecht verondersteld dat dat zeer ongebruikelijk was wat hem het recht vergunde om ongevraagd het boudoir te betreden. De slapende Jan Puitert had hem alleen maar gestijfd in zijn mening dat hier iets vreemds aan de gang was, zodat hij tot daden was overgegaan.

"Ik kan het allemaal gemakkelijk verklaren" zei Jan slaapdronken, in de veronderstelling dat Livia hem ontdekt had. Ten verbleekte hij. Een barse sergeant van de wacht, en hij had geen wapen om zich te verdedigen... 'Veroorloof mij me aan te kleden" zei hij tegen de officier, wel wetend dat het geen enkele zin had zijn aanwezigheid met een doorzichtig smoesje te verklaren, en schreed langs de militair in de veronderstelling dat deze het alleszins redelijk zou vinden dat hij gekleed opgebracht werd, dan wel dat deze totaal overdonderd hem z'n gang zou laten gaan. De brutalen hebben de halve wereld had hij eens ergens gelezen, en inderdaad.

Koelbloedig doodde hij even later de militair met een schot uit zijn geluidloze laserspuiter en wisselde met hem van kleding. Hij legde de ontklede sergeant in de kast en sloot die weer af, drapeerde zijn eigen kleren weer over de stoel nadat hij ze van het meeste wapentuig had ontdaan en verliet het vertrek. Zo vervolgde Jan Puitert zijn definitieve veldtocht tegen dictator Gredorex IVa met een succesvolle ontsnapping uit een kast in Livia's boudoir.