episode 4 (2-11-1979)

Gredorex IVa was namelijk een vuile sadist. Hij zou het niet nagelaten hebben om op z'n minst "Haha, gefopt!" te schrijven in plaats van alleen maar dat ene woord. En dat betekende dat het hier ging om een boodschap in zijn persoonlijke code - de code die Livia en hij gebruikten als ze elkaar iets wilden vertellen dat anderen niet te weten moesten komen. Zo kon het bijvoorbeeld betekenen dat Livia de dictator gefopt had, door hem te laten denken dat ze bereid was bij hem te zijn en Jan te vergeten; maar dan had ze het grote model postduif gebruikt, dat Jan had uitgevonden met het oog op zeer grote door de duif af te leggen afstanden. Het exemplaar waar Jan nu mee te maken had was het kleine, verfijnde model; bedoeld voor de beter gesitueerde klanten, die meer op subtiliteit en decorum waren gesteld dan op doelmatigheid.

De zaak was dientengevolge duidelijk. Ze wilde hem zeggen dat hij zo spoedig mogelijk actie moest ondernemen, anders zou de dictator haar onteren en zou ze voor hem verloren zijn, omdat ze dan voorzeker liever zelfmoord zou plegen dan de schande verdragen. De subtiele nuancering van de boodschap door middel van het uitroepteken was een aanwijziging voor de te volgen weg. Hij riep een taxi aan alsof het voor hem de gewoonste zaak ter wereld was, wat het níet was want in zijn tijd kenden ze geen taxi's meer. Met een kalm gangetje liet hij zich rondrijden, en keek ondertussen oplettend om zich heen naar een referentiepunt in de omgeving.

Daar zag hij iets. Een gebouw met een vorm die hem zeer vertrouwd voorkwam. Mijn geluksvorm, dacht hij opgetogen en gaf de chauffeur opdraht om hem er naartoe te rijden. Bij het gebouw aangekomen stapte hij uit, betaalde voor het gebruik van de taxi en ging naar binnen. Aan de informatiebalie in de hal sprak hij de juffrouw aan die daar zat. "De hoogst gelegen werkkast in dit gebouw, waar kan ik die vinden?". Ze verwees hem naar de zeventiende verdieping, vanuit de lift rechtsaf, eerste gang links, eerste deur aan de linkerkant. Het arsenaal aan wapens, uitvindingen die hij zelf gedaan had en die Livia hier kennelijk in veiligheid had gebracht stak hij bij zich. Vervolgens activeerde hij de duplicaat-verdwijnmachine die er ook tussen zat en begaf zich nu echt naar de tijd waaruit hij verdwenen was. Het was helaas niet mogelijk om daar te belanden voordat Gredorex IVa zijn greep naar de macht had gedaan dus die illusie maakte hij zich maar niet. Hij hoopte slechts dat er nog niet al te veel jaren waren verstreken sinds zijn gedwongen vertrek.

Hij belandde in Livia's boudoir op het moment dat het kamermeisje dat Gredorex haar had toegewezen zich daar vergreep aan Liva's mape-up pullen. "Dat heb jij toch niet nodig" zei Jan, want hij vomd haar eerlijk gezegd mooier dan Livia. Waarom Gredorex IVa haar niet voor zichzelf gehouden had zou hem dan ook een raadsel geweest zijn, ware het niet dat Livia behoorde tot één van de zeven vooraanstaande families van het land. Zelf behoorde Jan niet tot deze elite, zijn tegenstander de gehate dictator weer wel. En dit beeldschone meisje duidelijk weer niet. "Hoe heet je?" vroeg Jan om het ijs wat (verder) te breken. Hij nam zich voor om Livia te vragen dit meisje als concubine te mogen aanhouden wanneer ze de dictator eenmaal verslagen hadden en zijn plaats hadden ingenomen. "Agne." zei het meisje, "U zult me toch niet verraden?".

"Welnee lieve kind", was het antwoord. Jan ging op Livia's bed zitten en nodigde haar uit om naast hem plaats te nemen. "Ik wou je een paar dingen vragen over de toestand in dit land en over mijn grote 'vriend' Gredorex IVa in het bijzonder." zei hij.

Agne stak van wal. Het bleek dat Jan vijf jaar weg geweest was. En in al die tijd heeft Gredorex IVa Livia met geen vinger aangeraakt? vroeg hij zich af en besloot het aan één van beiden te vragen zodra hij ze tegen zou komen. In de tijd dat hij weg geweest was was er niet veel veranderd. De wetgeving op het gebied van klasseverschillen was wat ruimdenkender geworden wat hij niet erg leuk vond want hij had zijn positie door een huwelijk met Livia juist aanzienlijk willen verbeteren. Verder had de dictator, die de individuele vrijheid hoog in zijn vaandel geschreven had, geprobeerd zich in te likken bij het gewone volk door zichzelf als enige boven andere mensen verheven te verklaren.

Het was zijn streven om alle superioriteitsrelaties uit te bannen, hijzelf zou alleen van zijn autoriteit gebruik maken als het echt uit de hand zou dreigen te lopen. "Dat zeggen ze allemaal, die dictators. Leer mij de wereldgeschiedenis kennen" zei Jan schamper en een beetje verbitterd omdat het nu wel erg moeilijk zou gaan worden om als redder van het onderdrukte volk op te treden. "Hij is een heel aardige vent," zei Agne, "respect voor z'n medemensen en zo.". "Hij is een smerige rat, een hypocriet, een fascist!" zei Jan. "Maar laat ons aan aangenamer dingen denken.". Hij pakte haar vast en trok haar achterover op het bed. Toen ze tegenstribbelde greep hij haar nog vaster, en drukte zijn lippen op de hare, drong zijn tong tussen haar tanden door diep haar mond in. Opgewonden maar beheerst maakte hij ritssluiting na ritssluiting van haar kleren los en dwong haar de zijne los te maken. Zo begon Jan Puitert zijn definitieve veldtocht tegen de dictator Gredorex IVa met het bevredigen van zijn zinnen.