Verlangen

Jacob Hontelaar wilde zo hartstochtelijk graag iemand om voor te zorgen. Een vrouw, een kind, een kat of een hond - in deze volgorde - want hij voelde zich zo eenzaam en onvervuld. Jacob Hontelaar, vierentwintig jaar, student en muzikant, zag naar de meisjes op zijn school om, bewonderde hun uiterlijk, en hij wilde zo graag! Maar wat te doen? Hij werd nooit verliefd, vergat nooit eens wie of wat hij was om zich wezenloos uit te sloven voor het behagen van iemand die hij lief vond.

Dit alles was aan de buitenkant nauwelijks te zien. Jacob Hontelaar gedroeg zich alsof hij zich alleen interesseerde voor studie en muziek. Jacob Hontelaar had een schaar waarmee hij zichzelf verknipte. Hij was ook erg cynisch in zijn levensopvatting: verwacht er niks van, dan valt het altijd mee. Meermalen dacht hij eraan hoe het zou zijn om dood te zijn. Wat een zalige rust leek hem dat! Maar ja, onbereikbaar, hij zat aan alle kanten vast als lid van allerlei groepen. Hij kon er niet zomaar uit stappen en moest er daarom maar het beste van maken en niet al te veel laten blijken van zijn innerlijke zieleroerselen.

Op een dag kreeg hij een brief. 'Lieve Jacob." stond er boven. Hij was gedateerd op de dag ervoor. Met trillende vingers las hij de brief, terwijl hij om de tien woorden luidkeels vloekte, en een enkele keer zelfs kreunde of naar zijn hoofd greep.

"Als je dit leest" stond er, 'ben ik dood. Ik schrijf dit aan jou omdat ik niet weet wie anders ik hiermee lastig moet vallen. Iedereen wentelt zich in de grootste pret, alleen jij hebt begrip voor de zwarte kanten van het bestaan. Ik heb er een eind aan gemaakt omdat ik het niet meer zie zitten. Ik laat jou mijn verhalen en gedichten en zo na, als je die leest zul je het misschien beter begrijpen. Daarna mag je er voor mijn nagedachtenis een groot vuur van stoken, je mag het ook gewoon weggooien. Doe wat je goed lijkt met mijn schrijfsels (het liefst heb ik natuurlijk dat je ze, diep bewogen door mijn plotselinge verscheiden, klaat publiceren en mij er posthuum mee beroemd maakt, maar zie maar. Ik ben toch dood). Walging van de wereld, dat is waarom ik het gedaan heb (leven zowel als doodgaan). Groetjes, Jodocus.".

Hm, dacht Jacob, dat heb ik nooit geweten: dat Jodocus verhalen schreef en zwaarmoedig was. Donders, ik wou dat ik nog eens met hem had kunnen praten. Had-ie het maar gezegd, of anderszins laten zien in zijn gedrag.

24-11-1980