Scrapbook (een verzameling losse fragmenten)
Dit is een verzameling korte fragmenten die het resultaat zijn van pogingen om (weer) tot serieus schrijven te komen. Of gewoon dingen die me te binnen schoten en de moeite waard leken om vast te leggen.
I'm drawing a blank on an empty screen.
What if the screen wasn't empty? I guess I'd still be drawing a blank.
I like drawing blanks. Drawing blanks instead of letters is good. They're wildcards, you can use them for anything.
Unfortunately, you have to give them meaning according to their context. When you only draw blanks, there is no context.
(19/12/2013 22:43)
It is not me, I said.
But it was me. It had been me all along.
(19/12/2013 23:36)
Eindelijk was het zover.
Die zin laat me maar niet los. Terwijl het toch nergens op slaat tenzij er een vervolg op komt.
Maar weet dat maar eens te bedenken.
(19/12/2013 23:45)
Het was nacht.
Stikdonkere nacht.
En in het licht van de zilverachtige maan verscheen een aanlokkelijk aanbod.
Was het twee voor de prijs van één, of was het een verleidelijke blondine?
Nee, het waren twee verleidelijke blondines, toepasselijk gekleed in houten maliënkolders. Ja, je kon wel zien dat ze die niet in de kop hadden.
Er was ook een bij bij. Dat was wel een beetje een verrassing, want we hadden eerlijk gezegd niet zo op stekende insecten gerekend. En die waren verre van aanlokkelijk... maar dat zijn stekende insecten natuurlijk nooit.
Dus wat zitten we hier te zeuren over zaken die we al lang weten? Zwambediebambediebam.
(19/12/2013 23:46)
Laat op de avond kom ik tot leven...
...en dat is flink hinderlijk als je eigenlijk een geregeld bestaan zou moeten leiden waarin je 's ochtends bijtijds op moet staan, is het niet om op tijd op je werk te komen dan wel om de bereikbaarheid van de rest van de wereld niet te veel te verstoren.
Want de rest van de mensheid kent natuurlijk z'n vaste openings- en vooral sluitingstijden, en dat is niet tot tien uur 's avonds en al helemaal niet in het weekend (hier in Nederland tenminste).
(19/12/2013 23:48)
Final Strands.
I feel like the last threads that keep the fabric together.
we were a mighty army once. Now we hide in the woods, striking at the off-chance of hitting a sore spot, fighting only when we're sure to win without any casualties.
(first contribution 24-12-12 late at night)
Somehow I'm supposed to be in command of this merry band of misfits. But it doesn't feel that way. They go their way, I go mine, our paths cross occassionally or run along when we have similar goals for a while... I don't have it in me to be a leader. I just appear less incoherent than the others.
(second attempt 11-12-13 22:30)
(19/12/2013 23:49)
Daily life had taken its toll and moved on to pester other poor unfortunate suckers. It was time for me to savour my new found freedom. or was it?
I could still feel the warm glow of impending doom scorch the earth below my feet. A snakelike roundabout lingered along, tempting me to leave my stones unturned and just leave.
Which I did, for the moment, as it was time to rest my eyes a bit.
(1-12-13 just before bedtime. If I ever continue this, that last line may need to be dropped)
(19/12/2013 23:54)
Automatisch schrijven
"Automatisch schrijven, ik?" vroeg de schriftgeleerde verwilderd. "Er heeft nog niemand ooit zo automatisch geschreven als ik. Een waarlijk boude bewering, dat realiseer ik me wel, maar waratje, ik mag doodvallen als ik hem niet gestand kan doen.".
Hij deed zijn bewering gestand, maar viel toch dood. Desniettegenstaande lapte men op wat er van hem over was en maakte er en robot van. Wat kan er automatischer schrijven dan een automaat? Een automatiek misschien? Maar ach, die kende men toch al jaren niet meer. En zo automatisch is een automatiek nooit geweest. Het inwerpen van kwartjes, het krampachtig openklappen van het glazen luikje, het vervangen van een leeg vakje door een met een dampende kroket of bamibal erin, ja zelfs het de consumptie uit het opengeklapte stukje muur verwijderen, waren alle aktiviteiten die zonder tussenkomst van de menselijke schakel niet verwezenlijkt konden worden.
En doodvallen kon hij ook al niet meer. U begrijpt, ik heb het nu weer over de automaat (en niet meer over de automatiek). Hebt u wel eens een robot meegemaakt die doodvallen kon? Hebt u überhaupt wel eens een robot meegemaakt? Wat daar heden ten dage voor door moet gaan heeft toch niets te maken met wat de heer Capek voor ogen stond toen hij zijn oorspronkelijke automatische arbeider bedacht? Niet dat ik het desbetreffende verhaal gelezen heb moet ik eerlijkheidshalve opmerken, maar die vreemdsoortig gevormde, praktisch funktieloze verlengstukken van de huiscomputer kan ik niet echt met het idee arbeider associëren.
Nee, dan die blikken speelgoedrobotjes van vroeger (en nu ook nog wel, denk ik) met een vliegwiel erin, lampjes en dergelijke erop, en een rrt-krrt mechanisme. Zo mogelijk nog minder funktioneel, behalve misschien vanuit speelgoedopzicht, maar het had tenminste iets van een manneke. Ja waarlijk, wat kan een robot anders zijn dan een in menselijke vorm gegoten apparaat dat bedoeld is om mensenwerk over te nemen?
En reken maar dat zo'n ding automatisch kon schrijven als hij daarvoor ontworpen zou zijn !
(09/11/2014 17:48)
Bits
"Hallo meisje, wat doe jij nog zo laat op straat?" grijnslachte de getatoeëerde man genieperig. "Oh eh, ik zoek het geluk, meneer" antwoordde het onschuldige deerntje en ineens was ze verdwenen. Te snel voor een boosaardige bruut op leeftijd om bij te benen.
Zo slaagde de door het leven getekende een er niet in een logische EN-combinatie aan te gaan met het onbeschreven blaadje nul, om zichzelf zo weer blanco te toveren en een nieuw begin te kunnen maken.
(09/11/2014 17:50)
Anders dan het laplazarus en het apezuur is het schompes een tweelettergrepig begrip van onverklaarde samenstelling. In deze beschouwing wil ik evenwel een poging wagen om het mysterie te ontrafelen dat dit begrip omgeeft en wel door te verwijzen naar professor Adelborscht's monografie "Dit leven waarin wij onszelf genoodzaakt zien vreemde woorden te gebruiken voor zaken die we ook anders kunnen aanduiden".
Eigenlijk heb ik hiermee al voldoende gezegd, maar voor de weinigen die niet bekend zijn met dit uitnemende werkje wil ik toch nog wel even uitweiden over wat de briljante professor noemt de "dubbelgelaagde ontsynonimering". Zoals de naam al aangeeft - de hoogedelgeleerde heeft deze aanduiding immers niet uit het luchtledige geplukt - is dit een tweeledig proces, waarbij door het eerste lid een kernwoord of -zin uit de te behandelen uitdrukking gelicht wordt waarna het tweede lid er een ogenschijnlijk willekeurig andere formulering voor in de plaats zet. Maar let wel! Want zo willekeurig is deze formulering niet. Ten eerste wordt de uiterste zorg besteed aan het vermijden van klank-, spellings- of betekenisovereenkomst met de oorspronkelijke uitdrukking. Ten tweede wordt de gevonden zinsnede voorgelegd aan een ondeskundig panel van medeleden die het beoordelen op originaliteit.
Wanneer de vervangende uitdrukking niet voldoende middelmatig origineel bevonden wordt, wordt een nieuw tweede lid benoemd waarmee het proces opnieuw ingegaan wordt. Dit gaat zo door tot er iets gevonden is dat voor alle betrokkenen aanvaardbaar is. Maar wat maakt dit mij wijzer over het schompes, zult u mij vragen. Wel: niets, waarde lezer, behalve misschien dat het u aan het denken zet over de waarde van het vragen naar de betekenis van een willekeurig woord of volzin. Want zeg nu zelf, wat betekent nu eigenlijk het woordje "iets"? (en niets is, wat dat aangaat, al even nietszeggend).
(09/11/2014 17:51)
Ik droomde dat ik voor de radio een kinderprogramma deed over dromen. Het was de bedoeling dat ik allemaal dromen die kinderen opgeschreven en naar de studio opgestuurd hadden zou voorlezen, maar er zat zo weinig verhaal in en dat zei ik ook. "Alleen maar grote lijn, weinig detail, en dat zijn nou juist de kleine dingen die een verhaal spannend of leuk maken. Hier heb er bijvoorbeeld eentje: "Ik droomde vannacht dat mijn kat weg was. Ik zocht overal, toen hoorde ik dat-ie dood was. Dat was heel erg". Een hele mooie, ontroerende droom, maar geen verhaaltje. En dat is wat ik het liefst zou vertellen voor de radio: verhaaltjes en geen drie-zinnen-uit. Maar ik snap wel dat dat het enige is dat je van een droom onthoudt: het belangrijkste, waar het ongeveer over ging en hoe het afliep (als je tenminste niet voortijdig wakker geworden was). Daarom zal ik zelf maar een droom vertellen, eentje met wel veel verhaal. Ik heb hem zelf bedacht (niet gedroomd) en het mooie van deze droom is, dat er allerlei dingen in gebeuren die eigenlijk helemaal niet kunnen, net als in een tekenfilm".
En ik vertelde een mooi droomverhaal. In de week daarop kreeg ik veel brieven van kinderen waarin ze me vroegen om maar weer korte droombeschrijvingen voor te lezen en dat verbaasde me eigenlijk nauwelijks, want verhaaltjes vertellen daar ben ik nu eenmaal niet goed in.
(09/11/2014 17:56)
OVER HET WAAROM.
Als gedachten zich vliegend konden voortbewegen zouden ze zich gillend van de lach over de grond hebben laten rollen. Het waarom van rond en rond laat zich als volgt formuleren : waren zij recht van lijn, dan zouden het geen bananen zijn. Maar zoals iedere haar op mijn hoofd weet, schíeten gedachten, zij het niet met scherp, want dan konden ze niet door hoofden. En daarom stuiteren zij ook luid jammerend van kommer en kwel, komkommer en kwel mag ik wel zeggen, op en neer in hun badjes van moddervet. Maar daarom is nog geen waarom.
En waarom ook wel? Wel, hierom: omdat daar niet waar is. Kunnen wij dan zeggen dat daar gelogen is? Nee, dat kunnen wij alleen zeggen van dat, vooropgesteld dat dat van toepassing is. Wat weer zou impliceren dat "van toepassing" gelogen is, en waarom dat nu weer? Zo ziet men dat ook logica zijn beperkingen kent (wisten we al lang).
(09/11/2014 17:56)
In de wereld van verschil leefden eens twee verschillen, grote verschil en kleine verschil. Grote verschil was een rijk verschil, met veel bezit en landerijen en schakeringen, en kleine verschil was maar een armzalig miezerig minvermogend verschilletje. Als gunst mocht hij af en toe de schakeringen van grote verschil lenen om daarmee zijn eigen landerijen wat op te fleuren, en in ruil daarvoor hielp hij met zijn ene eigen schakering om ook de landerijen van grote verschil op te fleuren.
Al met al begint dit al aardig op het begin van een ander verhaaltje te lijken, van een meneer die dan ook Andersen heet. U merkt, de stijl van dit geschrijf verschuift van verhalend naar besprekend. Statementliteratuur, dat is schijnbaar het enige waar ik mij de laatste jaren toe in staat bevind. Alsof ik een eenzijdige conversatie met de lezer wil voeren, alsof ik het zo belangrijk vind van alles en nog wat geschreven te hebben, dat ik mij van het indirekte vertellen-door-te-verhalen niet meer wil bedienen. Weeklaag, weeklaag. Zo onderdehand weet ik echt niet meer hoeveel lagen een week heeft. Misschien maar één, die zich met graagte voortdurend laat herhalen? Waarom heeft men het dan over weeklagen? Dat is toch meervoud? En al met al heb ik nog steeds niet het idee dat ik wat zinnigs aan het opschrijven ben.
(09/11/2014 18:01)
Het oog keek omhoog en zag wat er lag. Een erwt vol smart, een hart vol geween en tandengeknars, de hars van eeuwen geleden vergane dennen en sparren, takkenbossen vol vuur, braambossen vol vruchten van de arbeid van jaren, sparende grijsaards en kwijnende jongelingen, begijntjes en kwezelkes die niet dansen, gemiste kansen en last but not least: niets.
Nietsziend staarde het oog omhoog, recht in een anders verblindende zon. De schijn die doorgaans bedroog vermocht nu zijn kwalijke arbeid niet te bewerkstelligen. Tewerkgestelden spraken later van een lijk, maar wij weten beter: het was een leek. Een leek die keek maar niet zag, een lach die niets meer beduidde op een gezicht dat niets meer uitdrukte, de grijns van één die tot de verleden tijd behoorde, die zich niet meer vervoegde. Ze sloegen op de vlucht, de tewerkgestelden, want helden waren zij niet. De laatste held lag immers daar, verworden tot hield.
Het was een tragische dacht voor de mensheid.
(09/11/2014 18:01)
Laagland alom. Een onafzienbare wijdsheid bestaande uit weilanden, sloten, hekjes en paadjes. Wie durft zich te verlagen hier <em>en détail</em> over te schrijven? Als decor voor een stukje vaderlandse speelfilm is het nog net acceptabel.
(09/11/2014 18:02)
Ik mocht niet meer schrijven!
Ik had mezelf opgewerkt tot kampioen aantekeningenmaker en als een rasechte fotosafariaan zou ik weten waar ik geweest was als ik mijn aantekeningen eenmaal had geraadpleegd - en van de ene dag op de andere werd ik uitgedaagd om mijn geheugen het werk te laten doen in plaats van mijn schrijfarm.
(29/09/2014 23:27)
Schrijven. Het gaat steeds maar weer over waar dit allemaal wel niet over gaat. Het komt eigenlijk niet veel verder meer dan tegen mezelf praten. Dat is waar mijn automatisch schrijven mee begint, en helaas ook eindigt.
Misschien is dat wat ik bedoel met gebrek aan tijd, dat als ik genoeg tijd zou hebben of nemen dat ik dan dat stadium kan ontstijgen en weer aan echt schrijven in de zin van verhalen vertellen toe zou kunnen komen.
Misschien hè, want dan moet ik ook wel wat te vertellen hebben.
(09/08/2014 20:58)
I was rooting for evil.
No idea why, it just sounded like fun. Or funnily. Fumbling for words, I came up with this. It was nothing. Ok enough.
(27/12/2013 23:21)
(deze plek is leeg, want wat ik hier eerder had staan stond ergens anders ook al een keer. Dat komt ervan als je krampachtig al je notities wilt bewaren)
(09/08/2014 20:58)
Written in blood, the message read: "I am thicker than you". Obviously, this was addressed to water. But it left us wondering: what about ink?
Ink is, I think, some kind of suspension of coloured stuff in water, and when the water evaporates, the coloured stuff remains on or in whatever was written on. Therefore I assume ink is thicker than water. Now what can we do with this knowledge?
(11/12/2014 23:03)
At some point, I became torn between going on with writing (in which i was stuck) and going on with making music (in which I didn't know how to go on). I had two coaches - real persons by the way - in my head each urging me to go on with the other of these.
One of them had at some point told me he hadn't known I was such a good jazz bass player, which must have been the booze talking because at the time I was just fritzing along for all I knew - although he sounded serious and even repeated the statement later.
The other had heard I was dabbling in writing and I had the feeling he was just urging me on since "the written word" was what he was into, and music not so much.
But I might be doing them a lot of unjustice, I'll never know until I ask them - which I may never do because I'm such a copout.
(22/12/2014 00:44)
Daartoe aangespoord door joost mag weten wat, heb ik "gek zijn" of "gek worden" altijd geromantiseerd. Alsof het een staat van zijn is die de moeite waard is om na te streven.
Als je er al moeite voor zou moeten doen. Nou, ik wel denk ik. Op de een of andere manier lijk ik het niet in me te hebben om de controle los te laten.
(11/04/2015 23:28)
Ik ben te traag voor mijn gedachten. Ik moet ze inhalen, anders raak ik ze kwijt. En wie weet wat voor onschatbaar waardevols er zo verloren gaat?
Tja, als je er van uit gaat dat alles waarde heeft: heel veel dus.
(27/04/2015 15:25)
Het nu was voorbestemd om een deel van het toen te bevatten, het gedeelte dat het zich wist te herinneren. Het dan daarentegen had nog geen idee wat de bedoeling was.
Het ooit verbeelde zich alles te bevatten dat eens geweest was, maar eens was het het daar niet mee eens.
Allemaal vonden ze dat nooit het maar makkelijk had, die kon gewoon leeg blijven. Nooit had daar z'n eigen ideeën over, maar wie luisterde er nou ooit naar nooit?
Degene die het echt makkelijk had was vaker. Die bevatte gewoon altijd meer dan ieder ander. En ja, over altijd gesproken... die voelde zich een god in het diepst van zijn gedachten.
Wat een verzameling bijvoeglijke naamwoorden zich niet allemaal in het hoofd kan halen...
(29/05/2015 23:34)
The alien invasion of my body took place under the guise of a vicious virus infection.
While I appeared to be ferociously trying to get rid of my lungs, the bastards found a way in and managed to get to the heart of the matter, i.e. me.
I can tell you, being invaded is no laughing matter at all.
(09/07/2015 09:37)