Het tafeltje, tweede versie

(naar aanleiding van een soortgelijk verhaaltje van Ans )

Er was eens een tafeltje, en dat tafeltje had de hele dag gestaan. Dat doen tafeltjes namelijk moet je weten, de hele dag lang.

Je snapt wel, dat het tafeltje vreselijk moe was aan het einde van de dag, en het zou dan ook het liefste willen gaan liggen. Maar ja, tafeltjes liggen niet, tafeltjes staan - dat is nu eenmaal zo.

Toen op een dag - een lange , lange dag waar maar geen einde aan scheen te komen - kwam er een fee aan het tafeltje eten. Ze was de laatste die dag die van de diensten van het tafeltje gebruik maakte, want het was al bijna nacht.

(als het nacht is staan tafeltjes ook, maar dan komt er niemand aan ze eten en dat is toch een stuk minder vermoeiend, vraag maar aan je eigen tafeltje).

De fee was het tafeltje heel erg dankbaar want ze vond het, in tegenstelling tot de meeste andere mensen, niet vanzelfsprekend dat ze zomaar aan het tafeltje kon gaan zitten eten. Ik moet er bij vertellen dat het een beetje een rare fee was, anders had ze dat natuurlijk niet over het tafeltje gedacht.

Daarom mocht het tafeltje van de fee drie wensen doen; drie hele mooie, prachtige wensen helemaal voor het tafeltje alleen.

De eerste wens was dat het tafeltje zou kunnen praten, want dat was iets dat het tafeltje altijd al had willen kunnen.

Voor haar tweede wens wilde het tafeltje in staat zijn om te liggen, want dat was waar ze aan het einde van de dag toch wel het meeste behoefte aan had (ik zeg nu "ze" tegen het tafeltje, waarom dat zal ik zo aanstonds vertellen).

Tenslotte wenste het tafeltje dat ze in het vervolg als mens beschouwd zou worden (daar zeg ik jandorie al weer 'ze") en dat ze net als de mensen een naam zou hebben en een woonplaats en een postcode en alles dat er nog meer bij hoort.

Zo gebeurde en nu hebben we in onze huiskamer een lief tafeltje staan dat Marietje heet (vandaar dat ik steeds "ze" zei) dat kan praten (maar alleen tegen ons) en dat aan het eind van de dag en soms ook wel eens tussendoor even gaat liggen omdat ze dan zooo moe is.

Dat was de geschiedenis van het tafeltje en als we het niet tot brandhout gehakt hebben, dan staat het er nu nog.

geschreven door Albert Visser 11-07-1985