Frustie nr. 2: Er was eens een... muzikant?

Ik speelde in een bandje en kende zelfs wel vijf akkoorden... wat in die tijd heel positief geweest zou zijn als ik gitarist geweest was, maar helaas ik speelde bas. Punknummers vloeiden als diarrhee uit mijn vulpen maar na mijn eerste paar bijdragen als mede-beginner van het bandje was daar geen plaats meer voor. We kregen waarachtig een zangeres, met wie ik nog wel een poging ondernam om samen een geweldig new-wave nummer in elkaar te zetten, maar de tekst was van haar en ik kreeg de muziek die ik erbij hoorde maar niet in mijn vijf akkoorden weergegeven. Het werd ineens veel te veel  muziek. En de rest van de muziek die we maakten kreeg langzamerhand teveel hardrock-neigingen. We gingen uit elkaar en ik nam me voor om zelf de krukkige gitaarpartijen te gaan spelen die ik toch al in m'n hoofd had en de bas en drums over te laten aan mensen die ze echt konden spelen. Maar al gauw verloor ik de drummer van onze band uit het oog en een echte bassist heb ik ook nooit meer gevonden.