De kunst van het gitaarspelen

"Jij schrijft liedjes hè?" vroeg een vriend op een keer aan me. "Doe je dat bij de gitaar?" - ik heb namelijk een Spaanse gitaar en hij wist dat van de momenten waarop hij bij me langs kwam. Hij had hem zelf ook wel eens gepakt en een halve minuut later zuchtend weer neergezet, net zoals ik vroeger deed. "Nee", zei ik, "Ik schrijf de tekst en meestal heb ik er wel een melodie bij in m'n hoofd. Maar zo goed spelen dat ik mezelf kan begeleiden kan ik niet.".

Wat doe je dan met zo'n ding, zou iedereen dan waarschijnlijk vragen. Hij niet, want hij wist het. Gitaar was namelijk het eerste muziekinstrument dat ik ooit serieus heb gespeeld, want dat geblokfluit en pianogepingel dat ik daarvoor wel eens deed (omdat m'n oudere zusjes blokfluiten hadden en er een piano in huis stond) mag geen naam hebben, dat kwam alleen maar voort uit een drang om na te doen.

Misschien dat je daarmee uit wilt drukken dat je net zo wilt zijn als de persoon die je nadoet of zo. Net zoals met dat boek dat ik nu aan 't lezen ben, Zen and the art of Motorcycle maintenance. Dat doe ik nu in feite ook na, ook om een hoop dingen te zeggen die ik wel zinnig vind.

Maar door dit te zeggen doe ik al meer dan alleen nadoen, door op deze plaats even uit m'n rol te vallen en niet als hoofdrolspeler maar als schrijver van dit verhaal op te treden voeg ik, net als ik Shakespeare wel eens deed als ik hem goed gelezen heb, een proloog aan het geheel toe die er wel over gaat, maar er verder niets mee te maken heeft, omdat het iets zegt OVER het verhaal, wat ik ermee wil bereiken of zo. Je richt je even tot je publiek, nietwaar William, en dat past niet bij de rest omdat je je in de rest juist niet tot je publiek richt. Daarmee creëeer je een soort spanning tussen de proloog  en het stuk, hij past er wel bij maar toch ook duidelijk niet en daardoor manipuleer je je publiek, je pakt hun aandacht en richt die op het stukje dat er niet helemaal bij past, dat onvoorspelbaar is.

Daar moet dit geheel eigenlijk over gaan, voorspelbaarheid en onvoorspelbaarheid, dus nu weet u waar u op moet letten. Een proloog of een epiloog bij een toneelstuk valt op omdat het stuk zelf op een bepaalde manier verloopt en je daardoor kun zeggen zus en zo zal het verder gaan, in die bepaalde trant die het hele stuk al aanwezig is, en dan opeen plaf een stukje er boven op dat je  niet op die manier kunt voorspellen.