Toneelspelen

Op de lagere school speelde ik eens mee in een toneelstukje. Ik was dokter in een ziekenhuis en ik had alle tijd voor die ene patiënt die in het stuk meespeelde. Het stuk werd klassikaal nabesproken en het was natuurlijk helemaal niet realistisch zoals ik het deed.

Op de een of andere manier hield ik hier een soort zin om zelf toneelstukken te gaan schrijven aan over. Misschien wilde ik wel laten zien hoe het wel moest. Het was in de tijd dat ik nog vriendjes had op school, die zelfs nog met me mee wilden doen ook.

In mijn klas zaten natuurlijk ook meisjes waar ik in stilte een oogje op had maar die durfde ik toch zeker niet te vragen voor de vrouwelijke rollen (!)

En dus kwam van opvoeren verder nooit wat terecht.

En dus kon ik gaan schrijven wat ik maar wou.

Vreemd genoeg realiseerde of herinnerde ik me dit alles niet eens toen ik in mijn studententijd bij een studententoneelgroep terecht kwam.

We hadden (achteraf gezien) mogelijk de mazzel dat de vaste (ouderejaarsstudent?) begeleider van die groep ziek werd waardoor we mochten werken met iemand die in het laatste jaar van de regieopleiding van de toneelschool zat. Die had heel uitgesproken ideëen over wat hij wilde gaan doen en hoe, en mij sprak het in elk geval wel aan.

Het eerste jaar speelden we in de lengte van een brede gang een sterk bewerkt Russisch stuk. Het volgende jaar wilde hij nog een keer met ons werken en toen speelden we een stuk van Brecht. In datzelfde jaar was ik ook gestopt met studeren omdat ik er geen gat meer in zag en was ik de oriëntatiecursus van de toneelschool gaan volgen omdat ik wel plezier in acteren had.

Mijn ouders kwamen kijken en mijn moeder vertelde me zelfs dat ze me best goed vond spelen (ze waren wel heel verdrietig dat ik met m'n studie gestopt was). Helaas had ik kort voor de première bericht gekregen dat ik niet was aangenomen maar eigenlijk had ik dat ook wel verwacht, tenslotte was er maar voor acht man plaats.

In de jaren die volgden ging ik nog veel naar toneel en dergelijke in het Shaffy Theater en het Vondelpark, zag hoe ik het zelf ook wilde doen en schreef dat neer in mijn eigen stukken. En daar bleef het bij...

Nou okee, in de tijd dat ik op de Academie voor Expressie zat kwam het ook nog wel eens van meedoen in al dan niet verplichte stukjes, maar dat waren toch echt wel de laatste stuiptrekkingen.

terug naar de indexpagina volgende episode