Het idee dat iedereen de wereld waarin hij leeft (al dan niet bewust) tegemoet treedt net zoals een wetenschapper dat doet heeft me aangesproken vanaf het moment dat de suggestie daarvan langskwam. Dat was, zoals eerder gezegd, toen we voor het vak persoonlijkheidsleer een scriptie moesten maken over een van de vele persoonlijkheidstheorieën die er zijn.
Het klinkt als een heel cerebrale/verstandelijke manier van in de wereld staan en ik hoorde in talloze gesprekken langskomen dat "het gevoel" hier helemaal buitenspel gezet is, maar voor mijn idee is een wetenschap-achtige benadering juist de meest intuïtieve: je benadert alles vanuit de gedachte dat het op een bepaalde manier werkt en als dat niet zo is dan stel je je ideeën erover bij (of niet, afhankelijk van wat er voor jou werkt of niet). Hoe bewust je hier van bent is een heel ander verhaal, volgens mij zijn alle varianten mogelijk.
Los daarvan is elke theorie natuurlijk maar een model over hoe het zou kunnen zijn, er is geen theorie waarvan je kunt aantonen dat het ook werkelijk zo is, maar daar gaat het ook niet (meer) om volgens mij.
En om misverstanden te voorkomen: bovenstaande kop lijkt te suggereren dat het hier gaat om de zogenaamde "maakbaarheid" van het bestaan: daar gaat het dus niet over. Misschien had ik beter het woord re-constructeur kunnen gebruiken: we hebben het hier over hoe je interpreteert zoals de werkelijkheid zich aan je voordoet - het beeld dat je ervan hebt zou je kunnen zeggen.