over schrijfonderwijs
Oorspronkelijk geschreven op 04/11/2016 - 13:30
Ik las in de VPRO gids een stukje over schrijfonderwijs met de strekking dat "de mensen" vinden dat je schrijver moet worden zonder daarvoor een opleiding te volgen terwijl mensen die die opleiding volgen/gevolgd hebben/geven vinden dat daar niks mis mee is.
De gedachte bekroop me dat die houding van "de mensen" misschien te maken heeft met modieus volk dat Zen and the Art of Motorcycle Maintenance gelezen hebben en denken: zie je wel, Kwaliteit kun je niet onderwijzen.
Het misverstand is mogelijk dat die opleidingen niet zozeer K/kwaliteit onderwijzen (of dat zouden moeten doen) maar een omgeving bieden waarin mensen zich kunnen concentreren op het schrijver worden. Zoals in het artikel ook gezegd wordt: je wordt uitgedaagd, gestimuleerd en krijgt feedback; iets dat je in een "normale" omgeving ook wel kunt halen maar waar je wellicht veeel langer over doet.
Datzelfde gevoel bekroop me ook over mijn eigen schrijverschap (en muzikantschap): ik heb geen gevoel voor waar ik dat in mijn omgeving moet of kan halen en daardoor blijft het maar fladderen en dooft langzaam uit.
Zoals met andere dingen in mijn leven waarover ik het gevoel heb dat ik als een Baron van Münchhausen mezelf aan de staart van mijn pruik omhoog moet trekken omdat ik niet weet hoe ik die kracht of energie bij mijn omgeving moet halen - alleen voor de dagelijkse dingen is geen opleiding, en een mogelijk talent voor schrijven of muziek maken zou je beter moeten kunnen ontwikkelen.
In dat opzicht zou je wellicht kunnen zeggen dat zo'n opleiding een vervanging is van een vrienden- of familiekring die je talent helpt voeden en daarom is het met de groei van dat soort instituten ook geen wonder dat er meer mensen komen die het vak of de kunst beheersen, want er zijn waarschijnlijk veel meer getalenteerde mensen die nu de kans krijgen in een omgeving terecht te komen waar ze hun talent kunnen ontwikkelen.
Enige nadeel van die situatie is dat je eerst moet ontdekken dat je zo'n talent hebt om te ontwikkelen en dat je op het juiste moment op zo'n opleiding terecht moet komen, ik weet bijvoorbeeld helemaal niet of als ik op zoiets terecht gekomen was of dan mijn passie voor schrijven of muziek maken was uitgedoofd zoals dat met toneel gebeurd is - maar misschen is dat dan wel een kwestie van er achter komen dat het inderdaad niks voor je is.
Of misschien is "de juiste voedingsbodem op het juiste moment" wel iets dat bepaalt welke van je vele talenten je toevallig wel ontwikkelt (zoals programmeren dat bij mij werd). Het zou alleen wel fijn zijn als je dan voor andere talenten de deur dicht kon don in plaats van te blijven zitten met "ja maar dat had ik ook wel gewild". Als ik nou zeker wist dat schrijven en muziekmaken (en zelfs acteren) niks voor me was maar ik blijf glimpen opvangen van een "misschien kan ik dat ook wel" gevoel. Of zou dat alleen maar wishful thinking zijn?
(dit stukje is van? ergens in juni?)